Francuska opowieść o diable

Nie byłoby moich sukcesów, gdyby nie on – mówi słynny trener Guy Roux. – To legenda, bardzo go podziwiam – dodaje Djibril Cisse. Żaden polski piłkarz nie cieszy się we Francji takim szacunkiem jak “Diabeł”, czyli Andrzej Szarmach.
W trakcie trwającego w czerwcu i lipcu piłkarskiego Euro 2024 ruszyliśmy szlakiem medalisty mundiali z RFN 1974 i Hiszpanii 1982, Andrzeja Szarmacha. Nawet po latach jego nazwisko otwiera we Francji wiele drzwi.

– Czapki z głów za to, co osiągnął – mówi w rozmowie z WP SportoweFakty były znakomity napastnik, Djibril Cisse.

Tekst: Dariusz Faron, Remigiusz Półtorak

Leniwe, ciepłe południe w Auxerre. Mimo że sezon właśnie się skończył, pod stadionem l’Abbe-Deschamps kręcą się pojedynczy kibice. Trener Guy Roux wita się z dobrotliwym uśmiechem, który zna cała piłkarska Francja.

Pod czarną marynarką nienagannie wyprasowany golf (jak przystało na eleganckiego starszego pana), na nogach spodnie dresowe adidasa (jak przystało na trenera). Mimo 85 lat jest w doskonałej formie. Zaprasza na spacer po korytarzach stadionu, na którym Andrzej Szarmach na początku lat 80. przez pięć sezonów był niekwestionowanym królem.

Trudno o lepszego przewodnika. Roux przez 44 lata pracy (1961-2005) z lokalnej drużyny występującej w piątej lidze uczynił zespół, który w 1996 r. sięgnął po mistrzostwo kraju. Poza tym cztery razy wygrał Puchar Francji i trzy razy wystąpił w Lidze Mistrzów.

– O, jest! – ożywia się nagle, wskazując palcem czarno-białe zdjęcie.

Andrzej Szarmach w białej koszulce próbuje utrzymać się przy piłce między dwoma obrońcami. Na twarzy pełne skupienie. Charakterystyczny wąs i bujna fryzura. Tuż obok fotografie z meczów drużyny przeciwko europejskim gigantom – Realowi Madryt czy Milanowi.

W 40-tysięcznym Auxerre od lat powtarzają: – Nie byłoby tego, gdyby nie Guy Roux.
Roux z kolei dodaje: – Nie byłoby tego, gdyby nie Szarmach.